NADAL

Como un canto aos ceos deixo este poema do tudense Arcebispo Lago González
Bo Nadal a todos

Neno Xesús

Neno de cabelos de ouro
meu amor e meu tesouro
rico ben,
tanto coma a ti che quero
nin lle quixen nin espero
quererlle nunca a ninguén.

Esas manadas de feno
en que estás deitado, Neno,
frías son;

deixa que onda ti me achegue
e te deite e ata quente
no meu pobre corazón.

Pra que durmas ben contente
nel terás un leito quente,

Neno Rei;
e de amor nunha fogueira,
no meu peito, á mesma veira
do teu berce che farei.

Ven e durme, queridiño;
ven á casa dun mendiño
descansar.

Esa cova está moi fría;
fora dela venta e xía...
ven á parte ó pe do lar.

Hei facerche logo un trono;
mais agora durme un soño,
caravel.

E despois, cando te ergueres,
heiche dar, se mos quixeres,
leite a mais havos mel.

Ou, meu Rei, meu amiguiño,
quen na veira dun camiño
berce tes,
ven acá, ven ó meu peito
e descansar neste leito
que tan doce e quente ves.

Aquí, neno, meu amigo
vivirei solo contigo
pra en xamais;
e non quero máis venturta
nin riqueza nin fartura
Ti soliño, e nada máis!.

Manuel Lago González

Arcebispo de

Santiago de Compostela

Tui 1865- Santiago 1925